Legwany malachitowe zostały odkryte w 1864 roku przez amerykańskiego zoologa Edwarda Cope’a, który nadał im nazwę naukową Sceloporus malachiticus. Nazwa polska “legwan malachitowy” jest nieprawidłowa, ponieważ legwany malachitowe nie należą do rodziny legwanów (Iguanidae), lecz do rodziny frynosomowatych (Phrynosomatidae). Są jasno zielonego koloru z niebieskimi odcieniami. Żywią się głównie drobnymi owadami. Występuje na Panamie, Kostaryce i w Meksyku. Zamieszkuje wilgotne lasy wysokogórskie (od 400-1500 m n.p.m., a nawet 2200 m n.p.m.), ze znaczną amplitudą wilgotności i temperatury. W koronach drzew najczęściej wygrzewa się w promieniach słońca. Jest to gatunek nadrzewny, który świetnie przystosował się do warunków panujących w wilgotnych lasach wysokogórskich. Zwykle tylko jeden samiec zamieszkuje jedno drzewo, które broni przed potencjalnymi rywalami. Natomiast na wyżej położonych terenach, jak na przykład w Kostaryce, gatunek ten zamieszkuje naturalne kamienne ściany i skały, które pokryte są warstwą mchów i paprotników. Dorasta do 15-20cm.
